Het begint allemaal met een wit doek. Een uitdaging zonder vooropgesteld plan, zonder richting of afgemeten einddoel. Het prikkelt en zet de dingen in beweging. De basis van Con Tonnaer's werk is puur. Zijn instinct geldt als leidraad, geeft de richting aan. Want schilderen met voorgekauwde plannen benauwt. Werkt averechts. Con Tonnaer's werk is wispelturig. Niet in kwaliteit maar in afwisseling. Herkenbaar en toch gevarieerd. Het is zijn stijl. Het primaire omarmen, stuwende kleuren laten ontaarden in sympathieke chaos, de terugkerende thema's. Opwindend en toch nuchter. 

Het hart dat in elk schilderij klopt met een eigenheid die niet door trends is bepaald. Het is geen weten. Het is zoals het komt: de vlek, de lijn, ze krijgen een vervolg in nieuwe vlekken, nieuwe lijnen die tot nieuwe vormen transformeren, een achtergrond van tot harmonie verbonden kleuren. Kortom, een oneindige zee van rust. Dan rusteloze krachten uit de diepte van het gemoed, gewekt door innerlijke verdeeldheid, tussen hoofd en hart, die opwellen en naar buiten barsten om het doek te vullen. In een ultieme, uiterste poging om alle passie, het exploderende verlangen, de kloof tussen illusie en realiteit met verscheurende vormen van schrijnend leed en met van drift, lust en liefde vlammende kleuren te vangen binnen de vier randen van het doek. Een begrenzing, die ondanks de omvang van zijn doeken heel vaak te klein blijkt te zijn.

De uitstraling van het werk krijgt een grotere omvang. Vooral in de diepte gaat het over de grenzen heen van oordeel en het veroordelen van normen en waarden. Tot in het diepste en meest fundamentele van de menselijke emoties: het kindbewustzijn. Het treft de toeschouwer als een moker-slag middels zijn 'spiegelneuronen' en brengt door zijn tijdloze beeldende en verbeeldende voorstellingen het essentiële in de mens tot reactie en reflectie.